Krótki życiorys generała Maczka
Stanisław Władysław Maczek urodził się 31 marca 1892 roku w miejscowości Szczerzec, niedaleko Lwowa, znajdującej się wtedy na terenie monarchii austrio-węgierskiej, jako syn prawnika.
Uczył się w Gimnazium, wypełnił obowiązek służby wojskowej jako oficer rezerwy i w latach 1910-1914 studiował na uniwersytecie we Lwowie.
Po wybuchu I-szej wojny światowej musiał zgłosić się w pułku strzelców tyrolskich, gdzie służył jako dowódca kompanii między innymi na frońcie włoskim.
W latach 1919 i 1920 dowodził szybkim akcjom swojej jednostki zmotoryzowanej w walkach przeciw ukraińskiej a później sowiecko-rosyjskiej armii. Po zakończeniu wojny okazało się, że jego trzej bracia, a w tym jego brat bliźniak, Franciszek, polegli.
To zmobilizowało go do wybrania wojskowej kariery w nowej polskiej armii. Jako utalentowany żołnierz z długim doświadczeniem bojowym, został w wieku 30 lat awansowany na podpułkownika i w latach 1924-1927 studiował w Wyższej Szkole Wojskowej.
W roku 1938 został komendanten 10-tej brygady kawalerii zmotoryzowanej, pierwszego całkowicie zmotoryzowanego oddziału Wojska Polskiego.
We wrześniu 1939 roku, podczas niemieckiego ataku na Polskę, walczyła jego brygada nieustannie przeciw trzem silniejszym niemieckim dywizjom w południowo-wschodniej części Polski.
Ponieważ jego żołnierze nosili czarne skórzane płaszcze i stawiali silny opór, byli nazywani przez Niemców “Czarna Brygada”.
Po tym jak wykorzystano wszystkie możliwości obrony, generał Maczek otrzymał rozkaz przedostania się z pozostałą jeszcze częścią brygady na Węgry.
W dniu 19 września 1939 roku, brygada przekroczyła granicę i została internowana przez Węgrów w fortach niedaleko Budapesztu.
Pułkownik Maczek wykorzystał szansę ucieczki i z wieloma swoimi żołnierzami udał się do Afryki Północnej a następnie do Francji, gdzie został awansowany na generała brygady.
W lutym 1940 roku został dowódcą polskiej lekkiej dywizji zmotoryzowanej powstałej z 10-tej brygady kawalerii pancernej.
Ze swoją jeszcze niezupełnie zorganizowaną brygadą stoczył bitwę z armią niemiecką na południowy-wschód od Paryża w czerwcu 1940 roku.
Z powodu braku paliwa i amunicji zmuszony był zaprzestać dalszej walki w okolicach Montbard.
W dniu 22 lipca 1940 roku skapitulowała armia francuska a Polacy otrzymali rozkaz zniszczenia swojej broni i przedostania się do Anglii aby stąd kontynuować walkę.
Generał Maczek przybył do Anglii po długiej podróży przez Marsylię i Algierię.
W Anglii nalegał on u polskiego ministra wojny, generała Władysława Sikorskiego, o utworzenie polskiej, silnej, zmotoryzowanej dywizji pancernej.
Jego starania zostały nagrodzone, kiedy w dniu 25 lutego 1942 roku, otrzymał oficjalny rozkaz zorganizowania Pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej, pierwszej nowoczesnej jednostki w polskich siłach zbrojnych.
W sierpniu 1944 roku, po inwazji w Normandii, dywizja odegrała decydującą rolę w odcięciu drogi uciekającej Siódmej Armii niemieckiej w okolicach miejscowości Falaise.
Największym z wielu sukcesów generała Maczka było oswobodzenie Bredy, która dzięki jego ostrożnemu i taktycznemu postępowaniu nieuległa prawie wcale zniszczeniu. Za to otrzymał on w dniu 30 października 1944 roku honorowe obywatelstwo miasta Breda.
Od 6 kwietnia 1945 roku kontynuowano walkę i duża część prowicji Wschodniego Drenthe oraz Groningen zostały wyzwolone przez dywizję. Następnie dywizja kontynuowała walkę w kierunku północno-wschodnich Niemiec.
W dniu 3 maja 1945 roku, generał przyjął delegację miasta Wilhelmshaven składającą kapitulację dużego niemieckiego portu - siedziby marynarki wojennej.
Zaraz potem został generał Maczek mianowany na dowódcę Pierwszego Polskiego Korpusu w Szkocji i w dniu 20 maja 1945 roku przekazał dowództwo dywizji generałowi brygady, Klemensowi Rudnickiemu.
W stopniu generała dywizji został on mianowany we wrześniu 1945 roku na Naczelnego Dowódcę wszystkich Polskich Sił Zbrojnych znajdujących się w Wielkiej Brytanii.
W roku 1947, po demobilizacji, generał Maczek osiedlił się wraz z rodziną na stałe w Edynburgu, stolicy Szkocji.
Tutaj napisał swoje wspomnienia, które zostały wydane w formie książki pod tytułem “Od podwody do czołga”.
Dnia pierwszego listopada 1990 roku został awansowany na generała broni.
Generał Stanisław Władysław Maczek zmarł w dniu 11 grudnia 1992 roku w Edynburgu w wieku 102 lat.
Zgodnie z jego życzeniem został on pochowany wśród swoich żołnierzy na Polskim Wojskowym Cmentarzu Honorowym przy Ettensebaan w Bredzie.